Причините за мрзливост се различни. Имено, можеме да почувствуваме мрзливост поради околината, некоја животна ситуација или искушение, но и намалена самодоверба и страв од неуспех. Кај некои луѓе мрзливоста е компатибилна со „синдромот на Петар Пан“, желбата засекогаш да останат млади и да не се прифатат обврските. Никој нема да нè обвини ако одвоиме еден ден во неделата да бидеме мрзливи. Но, ситуацијата е алармантна кога мрзливоста постојано е изговор за големи и мали животни одлуки.
Кога мрзливоста станува начин на живот, таа апсолутно може да доведе не само до незадоволство, туку и до болест. Од мрзливост стануваме апатични, незаинтересирани… Бараме начини да не учествуваме во активности, дури и оние што се неопходни за секојдневно функционирање.
Летаргијата и апатијата ги затапуваат нашите сетила и личноста во целина. Нашето тело атрофира и имаме помалку енергија, а тоа доведува до депресивно расположение, депресија, тага и посериозни здравствени состојби. Дури и позитивна личност може да наоѓа изговори да не прави ништо, да се претвори во личност која се плаши од неуспех, која е подобро да не прави ништо отколку да прави нешто што нема да успее.
Дали се лекува мрзливоста и како да си помогнеме?
Најважно е да бидете свесни за моментот кога мрзливоста ја надминала минливата состојба и „се придвижила“ кон депресивно расположение или депресија и да побарате стручна помош. Психотерапијата е соодветна метода на лекување доколку е потребно, а вистинските ефекти ќе се покажат прво преку промена на фокусот и ставот кон личноста која потонала во бездната на мрзливоста. На овој начин повторно ќе преземете одговорност за вашиот животен правец.
Треба да почнеме со мали и остварливи цели, како фрлање на ѓубрето, миење садови, пазарување, кратка прошетка итн. Мрзливоста се победува токму со вакви мали дејства кои само изгледаат мали, а всушност може да помогнат да излезете од чувството на летаргија и апатија.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
